തുരുമ്പിച്ച ജനലഴി കമ്പി കളെ എന്റെ ശുശ്കമാം വിരലുകള ലാല്‍ തഴുകി നില്‍ക്കെ
ഇറയത് പെയുന്ന മഴയുടെ ഇരമ്പഎന്റെ മനസിന്റെ തന്ത്രികളെ മീട്ടി ഇല്ല
ഓര്‍മ്മകള്‍ പെയുന്നു എന്‍ മുന്‍പില്‍ ആ വഴി താരയില്‍ ഞാന്‍ ഏകയായി
അമ്പതു കൊല്ലം മുന്‍പേ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്റെ രോദനം എന്‍ കാതില്‍ വന്നലച്ചു
അന്ന് ഞാന്‍ എന്റെ പെറ്റനോവിന്റ്റ് നോമ്പര സുഖം എന്നെതെന്നെ അറിഞ്ഞു
എന്‍ അമ്മിഞ്ഞ പാല്‍ലിന്റ് ചെറു ചുടു കനം ആ അധരത്തിലന്നു തുളഉ ഭാവേ
മാതൃത്വം എന്നെതെന്നെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു......
നിന്റെ ചെറു ഇളകയെകളാല്‍ എന്നെ വാരിപുനര്ന്നതും കുഞ്ഞിളം ഉമ്മകള്‍ തന്നതും
അമ്മെയെന്നെ അദിയമ ചൊന്നതും ,
അദിയക്ഷരതിന്റ്റ് നോവിനാല്‍ തെങ്ങിയതും എന്‍ കണ്ണിലെ മായാത്ത ചാലിച്ച ഓര്‍മ്മള്‍
ബാല്യ കൌമാര യൌവ്വന വീഥിയില്‍ നീ ആഞ്ഞു കുതിക്കവേ ഈ പൊക്കിള്‍കോടി ബന്ധുത്ത്തെ
തള്ളി കളഞ്ഞു കുഞ്ഞേ ഈന്നു ഞാന്‍ ഇല്ല നിന്‍ ഓര്‍മയില്‍ എങ്കിലും തള്ളികളയുവാന്‍ ആകുമോ ഈ മാതൃനോമ്പരത്തെ
എനെ ചുറ്റും തുള്ളി യാടുന്നു മാതൃ പിതൃ കോമരങ്ങള്‍ പാഴയ ജീവിതങ്ങള്‍
എങ്കിലും കാത്തഇരുപ്പു ഈ വിര്ധ സദന പടി വാതിലി നിന്നെയും കാത്തു കുഞ്ഞേ ...
No comments:
Post a Comment